Aleksander Gierymski był osobowością wyjątkową, zarówno jako człowiek, jak i jako artysta – o duszy niestrudzonego eksperymentatora, wciąż poszukującego własnej drogi twórczej. Początkowo uprawiał malarstwo o charakterze akademickim, tematów szukając w literaturze oraz inspirując się twórczością dawnych mistrzów, głównie malarzy weneckich XVI wieku. Nawiązywał także do twórczości starszego brata Maksymiliana. Następnie podjął tematykę związaną ze współczesnym życiem wielkomiejskim, stając się jednym z najważniejszych polskich malarzy realistycznych. Niestrudzenie zgłębiał fascynujący go niezmiennie problem naturalnego oświetlenia słonecznego oraz jego wpływu na barwy i kształty otaczającego świata. Chętnie malował również pejzaże nocne, zwane nokturnami; uprawiał także malarstwo portretowe. W swoich eksperymentach malarskich zbliżył się do twórczości francuskich impresjonistów oraz włoskich malarzy plenerystów, zwanych macchiaioli („plamkarzami”).