Poszukując nowatorskich rozwiązań kolorystycznych i formalnych, Gierymski, zwrócił się ku  malarstwu północnowłoskiego renesansu. Z obrazów Wenecjan - Tycjana, Veronesego, Tintoretta i Giorgionego - uczył się umiejętności wykorzystywania barw do budowania i wyodrębninia form, a także do komponowania i optycznego scalania obrazu. Artysta rozjasnił paletę, wprowadzając czyste, jasne kolory, rozwinął skalę światłocienia, udoskonalił oddawanie zjawiska refleksu i połysku na róznorodnych materiałach i substancjach. Przyswoił sobie też inną istotna wartość sztuki "wielkiej czwórki" - stosowanie muzycznego, tonalnego harmonizowania barw. Oznaczało to zaniechanie linearnego konturu, rozluxnienie kształtu, zmiękczanie przejść pomiędzy barwami za pomocą stopniowania pół- i ćwierćtonów, łagodne modulowanie stref barwnych, uwzględnianie skali i teperatury barw w budowaniu nastroju obrazu.
Paź florencki jest popisem przyswojonych przez Gierymskiego zdobyczy malarstwa weneckiego, świadectwem nieprzeciętnej wrażliwości kolorystycznej artysty i jego wysokich umiejętności warsztatowych.

Wacława Milewska