Jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych malarzy polskich. W latach 1867–1871 kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej oraz w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona, następnie w latach 1871–1874 przebywał w Monachium, gdzie był związany z kręgiem tamtejszej polskiej kolonii artystycznej. Przyjaźnił się m.in. z Adamem Chmielowskim oraz Stanisławem Witkiewiczem i Antonim Piotrowskim, a po powrocie do Warszawy dzielił z nimi pracownię w Hotelu Europejskim. Nie znajdując uznania polskich krytyków, w roku 1875 wyjechał do Paryża, gdzie spędził dwanaście lat, osiągając znaczny sukces zawodowo-towarzyski oraz finansowy. Po powrocie do kraju w roku 1887 osiadł we wsi Kuklówka i całkowicie poświęcił się malowaniu oraz życiu w zgodzie z naturą, popadł nawet w mistycyzm. Pod koniec życia zyskał uznanie rodzimej krytyki, która wcześniej zarzucała mu „gruby realizm” oraz niedbałość techniki i niewykończenie obrazów. Początkowo malował osadzone w mazowieckiej lub kresowej scenerii sceny rodzajowe z życia ziemian, chłopów lub Kozaków. W centrum jego zainteresowań niezmiennie znajdowała się natura, zwłaszcza zwierzęta. Specjalizował się w przedstawianiu żywiołowych zaprzęgów, ujmowanych w rozległej scenerii ukraińskich stepów. W ostatnim okresie twórczości jego malarstwo uległo zmianie: artysta skoncentrował się na przedstawianiu realistycznych pejzaży z motywami animalistycznymi – znakomicie podpatrzonymi zwierzętami ukazywanymi w ich naturalnym środowisku. Uchodzi za pejzażystę, który współtworzył kanon polskiego krajobrazu.

Lista obiektów tego autora:
Czwórka • Żurawie • Na folwarku • Na jarmarku • Droga w lesie • Noc gwiaździsta • Świt • Dniestr w nocy • Burza • Owczarek