Rzeźba Antoniego Pleszowskiego w wersji gipsowej była eksponowana po raz pierwszy w roku 1887 na I Wielkiej Wystawie Sztuki Polskiej w krakowskich Sukiennicach. Niezwykła sugestywność dzieła nie uszła uwadze krytyków. Henryk Struve pisał: „Bez napisu widzimy, że postać ta zasiadła w cmentarnym zaciszu, w najbliższym sąsiedztwie śmierci, a smętna jej zaduma przenika i naszą duszę”. 

Brak atrybutów, które sytuowałyby przedstawienie w określonym miejscu i czasie – wbrew dziewiętnastowiecznej tendencji do stosowania historycznego kostiumu – sprawia, że dzieło to można odczytać jako swoisty zwiastun symbolizmu.

Agata Małodobry