Rzeźba ukazuje Jana Kochanowskiego (1530–1584), poetę i dramatopisarza, współtwórcę literackiej polszczyzny, z córką Urszulą grającą na małej lutni. Dziecko siedzi na kolanach ojca, który z czułością obejmuje je i całuje. W żywej, pełnej naturalnego wdzięku scenie autor stworzył alegorię ojcowskiej miłości, która zrodziła jedno z arcydzieł literatury polskiej – "Treny", napisane przez Kochanowskiego po śmierci Urszulki. W pełnych bólu i rozpaczy pieśniach poeta opisywał ukochaną córkę, sławiąc pośród innych zalet jej poetycki i muzyczny talent: 

Ucieszna moja śpiewaczko! Safo słowieńska!  
Na którą nie tylko moja cząstka ziemieńska,                     
Ale i lutnia dziedzicznym prawem spaść miała!   
Tęś nadzieję już po sobie okazowała,                     
Nowe piosnki sobie tworząc, nie zamykając                     
Ustek nigdy, ale cały dzień prześpiewając,                   
Jako więc lichy słowiczek w krzaku zielonym                     
Całą noc prześpiewa gardłkiem swym ucieszonym.                                                                                 

                                                [Tren VI] 

Naturalność wyobrażonej sceny, momentalność ujęcia i werystyczne odtworzenie szczegółów zbliżają rzeźbę do naturalizmu, jednak historyczny temat i cechy warsztatowe nadają jej charakter akademicki.
Wacława Milewska