technika / materiał: technika własna, emulsja fotograficzna, papier
wymiary: 138x133
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: Od początku swojej drogi twórczej Jerzy Wroński malował monochromatyczne, rozbudowane strukturalnie obrazy, które powstawały m.in. przy użyciu naturalnych czynników takich, jak ogień i woda. Zajmował się akwarelą. Tworzył „akwarele metamorficzne” oraz „rysunki dyfuzyjne”. Jego sztuka, tak jak twórczość innych członków Grupy Nowohuckiej w początkach jej działalności, utrzymana była w konwencji określanej mianem malarstwa materii, lokalnej – co bynajmniej nie znaczy marginalnej – odmiany sztuki informel, tworzonej we Francji oraz w Hiszpanii przez takich artystów, jak Jean Fautrier czy Antoni Tapies. W latach osiemdziesiątych w sztuce Wrońskiego nastąpił istotny zwrot. Artysta zwrócił się ku fotografii, kierując swą uwagę na światło, jako kolejny, obok wody i ognia, czynnik kreacyjny swych dzieł. Zaczęły wówczas powstawać „fotogramy metamorficzne”, określane później jako „kopciogramy”. Powstawały jako rodzaj „bezobiektywowej fotografii”, na zwilżonej wodą szklanej kliszy fotograficznej, przy udziale płomienia osadzającego na niej drobiny sadzy. Ostateczny efekt był do pewnego stopnia skutkiem przypadku. Wroński mówił, że owe „kopciogramy” pomagają mu „znaleźć właściwe proporcje między potęgą kreacyjną natury”, a rolą, jaka przypada w tworzeniu ich samemu artyście.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Grupa Krakowska >>>
wymiary: 138x133
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: Od początku swojej drogi twórczej Jerzy Wroński malował monochromatyczne, rozbudowane strukturalnie obrazy, które powstawały m.in. przy użyciu naturalnych czynników takich, jak ogień i woda. Zajmował się akwarelą. Tworzył „akwarele metamorficzne” oraz „rysunki dyfuzyjne”. Jego sztuka, tak jak twórczość innych członków Grupy Nowohuckiej w początkach jej działalności, utrzymana była w konwencji określanej mianem malarstwa materii, lokalnej – co bynajmniej nie znaczy marginalnej – odmiany sztuki informel, tworzonej we Francji oraz w Hiszpanii przez takich artystów, jak Jean Fautrier czy Antoni Tapies. W latach osiemdziesiątych w sztuce Wrońskiego nastąpił istotny zwrot. Artysta zwrócił się ku fotografii, kierując swą uwagę na światło, jako kolejny, obok wody i ognia, czynnik kreacyjny swych dzieł. Zaczęły wówczas powstawać „fotogramy metamorficzne”, określane później jako „kopciogramy”. Powstawały jako rodzaj „bezobiektywowej fotografii”, na zwilżonej wodą szklanej kliszy fotograficznej, przy udziale płomienia osadzającego na niej drobiny sadzy. Ostateczny efekt był do pewnego stopnia skutkiem przypadku. Wroński mówił, że owe „kopciogramy” pomagają mu „znaleźć właściwe proporcje między potęgą kreacyjną natury”, a rolą, jaka przypada w tworzeniu ich samemu artyście.
Dominik Kuryłek
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Grupa Krakowska >>>