wymiary: 33x28x18 (bez podstawy)
oznaczenie autorskie: Sygn. z tyłu: St. K. Ostrowski./odlew J. Wasilewski Warszawa
opis: Twórczość artystyczna w okresie Młodej Polski rozwijała się pod hasłem correspondance des arts czyli odpowiedniości wszystkich rodzajów sztuki. Powszechna fascynacja ideą „dzieła totalnego” Ryszarda Wagnera i jego dramatami muzycznymi nieco przytłumiła zainteresowanie utworami Fryderyka Chopina. Wielki polski kompozytor miał jednak swoich gorących zwolenników. Należał do nich między innymi Stanisław Przybyszewski, który uważał Chopina za jednego z polskich Królów Duchów. Pisał, że w jego muzyce skupiło się, „to, co w narodzie jest najszlachetniejszym, najczystszym, niezmożonym i niespożytym”, że „naród, który się w takiej duszy objawił, zginąć nie może, przeciwnie, w duszy geniusza ma i czerpie przeświadczenie niespożytych swych sił i zwycięskiej przyszłości”. Feliks „Manggha” Jasieński uznawał w Chopinie Ducha Duchów. Widziano w nim artystę-geniusza, a jego wiecznotrwałą muzykę uznawano za przykład twórczości natchnionej, pochodzącej wprost od Boga.
Wydaje się, że ta idea, zasadnicza dla filozofii sztuki okresu modernizmu, stała się przedmiotem rzeźby Stanisława Ostrowskiego. Artysta stworzył nie tyle fizjonomiczny co duchowy portret Fryderyka Chopina. Ukazał jedynie głowę kompozytora, koncentrując się na uchwyceniu w wyrazie twarzy stanu uduchowienia, znamionującego moment łączności z bóstwem, stanu, który Platon określał jako furor dei, „boskie szaleństwo”. Wśród niezliczonych wizerunków kompozytora powstających z okazji kolejnych rocznic jego śmierci i urodzin ten najpełniej wciela młodopolski ideał artysty-geniusza, którego talent pochodzi z mistycznego źródła. jego talentu.
Modelunek bryły, lekki, impresjonistyczny, czyniący ją podatną na światło, odbierający jej materialność, podporządkowany został tak określonej charakterystyce postaci.
Wacława Milewska
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: A to Polska właśnie >>>