Stojąca samotnie, nad wiek poważna dziewczynka ubrana w skromną sukienkę i trzymająca w splecionych dłoniach jasne chryzantemy przykuwa uwagę bladą twarzą z dużymi, niesamowitymi w swej czerni, błyszczącymi jak w gorączce oczami. Wyraz tych oczu patrzących wprost, z napięciem, zaciekawieniem i śmiałością sprawia, że portretowana, niczym hipnotyzerka nawiązuje psychiczny kontakt z widzem. 

Portret emanuje nastrojem zamyślenia, smutku, tajemnicy i niedopowiedzenia, zbliżonym do aury znanych i cenionych przez Boznańską wierszy Maurice’a Maeterlincka. O tym podobieństwie pisał w 1896 roku, na łamach paryskiej „Gazette des Beaux-Arts”, William Ritter. Autor dostrzegł w tym portrecie „dziewczynki o dziwnych, niepokojących oczach, jakby kroplach atramentu, które zdają się wylewać na chorobliwie bladą twarz, współczesny ideał postaci Maeterlincka” i dodawał: „Jest to dziecko enigmatyczne, które doprowadza do szaleństwa tych, co mu się zanadto przypatrują (…) i jest to tak przerażająca dziewczynka, tak jasna i biała, że budzi dreszcz”.

Urszula Kozakowska-Zaucha