A to Polska właśnie
![Anioł z Tobiaszem](_XX/FOTO/m_XX066.jpg)
![Autoportret w białym stroju](_XX/FOTO/m_XX074.jpg)
![Czwórka (Czwórka w marszu, Czyn Legionów)](_XX/FOTO/m_XX072.jpg)
![Dolina Wisły widziana ze Zwierzyńca](_XX/FOTO/m_XX064.jpg)
![Dorobek (Rodzina artysty)](_XX/FOTO/m_XX073.jpg)
![Ellenai](_XX/FOTO/m_XX051.jpg)
![Fryderyk Chopin](_XX/FOTO/m_XX431.jpg)
![Henryk Pobożny w bitwie pod Legnicą. Projekt witraża dla prezbiterium katedry krakowskiej.](_XX/FOTO/m_XX075.jpg)
![Kazimierz Wielki. Projekt witraża do prezbiterium katedry krakowskiej](_XX/FOTO/m_XX079.jpg)
![Kościół. Karton do prawego okna witraża](_XX/FOTO/m_XX059.jpg)
![Krajobraz znad Wisły](_XX/FOTO/m_XX061.jpg)
![Krucyfiks królowej Jadwigi](_XX/FOTO/m_XX056.jpg)
![Motyw zimowy (Zamki na lodzie, gwiazdy we wodzie, Pałac zimowy)](_XX/FOTO/m_XX078.jpg)
![Nike Legionów](_XX/FOTO/m_XX049.jpg)
![Pejzaż zimowy](_XX/FOTO/m_XX063.jpg)
![Pochód na Wawel](_XX/FOTO/m_XX069.jpg)
![Pogrzeb](_XX/FOTO/m_XX047.jpg)
![Pogrzeb huculski](_XX/FOTO/m_XX046.jpg)
![Polonia. Fragment projektu witraża „Śluby Jana Kazimierza” dla katedry łacińskiej we Lwowie](_XX/FOTO/m_XX076.jpg)
![Portret Feliksa Jasieńskiego](_XX/FOTO/m_XX068.jpg)
![Powrót w rodzinne strony (Powrót do domu)](_XX/FOTO/m_XX060.jpg)
![Powstaniec](_XX/FOTO/m_XX052.jpg)
![Przed cerkwią](_XX/FOTO/m_XX045.jpg)
![Pytia](_XX/FOTO/m_XX050.jpg)
![Sarkofagi](_XX/FOTO/m_XX054.jpg)
![Stańczyk (Szopka, Lalki)](_XX/FOTO/m_XX053.jpg)
![Św. Katarzyna i św. Barbara. Karton do prawego okna witraża](_XX/FOTO/m_XX057.jpg)
![Święcone (Święcone w Bronowicach)](_XX/FOTO/m_XX048.jpg)
![Święty Stanisław. Projekt witraża do prezbiterium katedry krakowskiej](_XX/FOTO/m_XX077.jpg)
![Vita somnium breve](_XX/FOTO/m_XX055.jpg)
![W drodze (Para koni)](_XX/FOTO/m_XX071.jpg)
![Wanda. Projekt witraża do okna katedry na Wawelu](_XX/FOTO/m_XX080.jpg)
![Wiara. Projekt wykonawczy witraża dla katedry św. Mikołaja we Fryburgu](_XX/FOTO/m_XX058.jpg)
![Wiatr](_XX/FOTO/m_XX070.jpg)
![Widok na Kraków ze Zwierzyńca](_XX/FOTO/m_XX062.jpg)
![Wiosenne roztopy - Wisła pod Zawichostem](_XX/FOTO/m_XX065.jpg)
![Za aniołem – tryptyk](_XX/FOTO/m_XX067.jpg)
Epokę Młodej Polski tworzyło pokolenie neoromantyków zafascynowanych romantyczną poezją i historiozofią. W literaturze czołowym wyrazicielem tych idei był Stanisław Wyspiański (1869–1907), największa indywidualność artystyczna przełomu wieków – dramaturg, poeta, reformator teatru, scenograf, a także malarz, autor projektów polichromii i witraży. W Galerii prezentowane są niezrealizowane, monumentalne projekty witraży do prezbiteriów katedry we Lwowie i w Krakowie. Dramatyczna, pełna ekspresji, epatująca wizyjnym „kompleksem polskim” Polonia (1892–1893) to fragment projektu lwowskiego witraża, którego pełna, olejna wersja także znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie.
Dla odnawianej królewskiej katedry na Wawelu Wyspiański stworzył w latach 1899–1900 wstrząsające w swym ekspresyjnym wyrazie przedstawienia widmowych trucheł: Kazimierza Wielkiego, Świętego Stanisława Szczepanowskiego i Henryka Pobożnego oraz liryczną i secesyjną w formie Wandę. Postacie te, zespolone z poetyckimi rapsodami Kazimierz Wielki, Henryk Pobożny i Bolesław Śmiały oraz z dramatem Legenda, wyrażają mistyczną wiarę Wyspiańskiego w istnienie Królów Duchów narodu i w tryumf ducha nad ciałem. Wielkie projekty eksponowane są na monumentalnych, błękitnych ekranach, stanowiących odwołanie do potężnych ścian absydy katedry.
Na inne problemy malarskie zwraca uwagę pastelowa kompozycja Motyw zimowy, w której autor skoncentrował się na symbolicznej interpretacji zimowego pejzażu.
Kult Wawelu i ojczystej historii, inspirowany twórczością Jana Matejki i jego obrazem Otwarcie grobu Kazimierza Wielkiego (1869), odnajdujemy również w twórczości Leona Wyczółkowskiego – w cyklu Sarkofagów (1896), prezentującym omszałe, tajemnicze podziemia, gdzie przechowywane są królewskie szczątki, oraz w obrazie Krucyfiks królowej Jadwigi (1896), przedstawiającym krzyż z ołtarza w ambicie katedry. Temat historii Polski podejmuje także symboliczna w wymowie kompozycja Stańczyk (Szopka, Lalki, 1898) ukazująca zatroskanego moralną, społeczną i polityczną kondycją narodu nadwornego błazna ostatnich Jagiellonów. Podsumowaniem wątku związanego z losami Polski jest Pochód na Wawel (1907–1911) Wacława Szymanowskiego (1859–1930) – ekspresyjnie rzeźbiona grupa postaci historycznych, kolejnych pokoleń mieszkańców wzgórza wawelskiego prowadzonych przez Los – projekt monumentalnego, niezrealizowanego założenia rzeźbiarsko-architektonicznego na Wzgórzu Wawelskim.
Obok zobaczyć można prace przyjaciela i artystycznego rywala Wyspiańskiego – Józefa Mehoffera (1869–1946), który w 1895 roku wygrał konkurs na projekty witraży do katedry św. Mikołaja we Fryburgu w Szwajcarii. Trzy kartony, stanowiące zaledwie część monumentalnego przedsięwzięcia realizowanego przez czterdzieści lat, są przykładem konwencji stylistycznej, w jakiej artysta rozpoczął u schyłku XIX wieku swe dzieło życia.
Innym ważnym „romantykiem” okresu Młodej Polski był Jacek Malczewski (1854–1929), malarz wychowany w kulcie poezji wieszczów, a szczególnie Juliusza Słowackiego. Polska i los Polaków stanowiły najistotniejszy temat w twórczości artysty, uwikłanej w bogaty i skomplikowany, nie do końca zrozumiały program symbolizmu literacko-alegorycznego. Malczewski podejmował m.in. wątki inspirowane poematem Anhelli Juliusza Słowackiego, czego przykładem jest piękna Ellenai (1910), wielokrotnie przedstawiał personifikację Polonii, Nike Legionów (1916) i Pytię (1917). Był znakomitym portrecistą, tworzącym często konterfekty modeli w towarzystwie harpii, chimer i faunów (Portret Feliksa Jasieńskiego) oraz autorem niezliczonych własnych wizerunków, wśród których wyróżnia się ważną symboliką wyniosły Autoportret w białym stroju (1914) czy elegancki Autoportret na tle Wisły (1901). Wrażliwość na piękno pejzażu ilustrują niewielkie, urokliwe, szkicowe studia z okolic Krakowa i z krakowskiego Zwierzyńca oraz okazały Krajobraz znad Wisły (1904), stanowiący swoistą syntezę ojczystego pejzażu, wyrażoną wyrafinowaną, stonowaną, złocisto-brązową gamą kolorystyczną. „Nie zacieśniałem nigdy polskości mojej sztuki do pewnych wąskich z góry nakreślonych ram – mówił Malczewski. (...) Polska – te pola, miedze, wierzby przydrożne, nastrój tej wsi o zachodzie słońca (...) to wszystko jest bardziej polskie niż Wawel.”
W cieniu wielkiego malarstwa neoromantycznego Wyspiańskiego i Malczewskiego rozwinęła się twórczość, dla której istotne stały się wątki narodowe wyrosłe z podziwu dla sił witalnych ludu polskiego, zachwytu nad bajecznie kolorową wsią i ludowymi obyczajami. W prostym ludzie dostrzeżono podstawowe wartości i mistyczne wręcz źródła rodzimości, tak ważne w kraju rozdartym na trzy zabory. Symbolem tych wyobrażeń był folklor mieszkańców wsi z okolic Krakowa, górali tatrzańskich i Hucułów.
Podkrakowskie Bronowice zaczęły być artystycznie „modne” około 1890 roku, kiedy osiadł tam Włodzimierz Tetmajer (1862–1923), ożeniony z córką miejscowego chłopa Anną Mikołajczykówną. W jego domu odbyło się w 1900 roku wesele Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny – rozsławione w dramacie Stanisława Wyspiańskiego. Tetmajer był autorem krajobrazów i scen rodzajowych z życia bronowickich włościan, w tym monumentalnego Święconego (1897), ilustrującego obrzęd święcenia pokarmów w Wielką Sobotę, oraz lirycznego w nastroju portretu rodzinnego Dorobek (1905). Tematy bronowickie podejmował również Stanisław Kuczborski (1881–1911), którego Pogrzeb (1904) rozgrywa się przed podkrakowską chatą.
Wiejska tematyka pojawiała się także w rzeźbie młodopolskiej, obejmując przedstawienia zwierząt, fantastyczne postaci i stwory z ludowych klechd i legend, portrety, przedstawienia rodzajowe i symboliczne, ukazujące np. żywioły. Przykładem tego rodzaju twórczości jest ekspresyjny Wiatr Wacława Szymanowskiego czy narracyjna w charakterze grupa W drodze Jana Góralczyka (1876– po 1938).
Szczególnie zainteresowanie budził wśród malarzy odkrywany dopiero folklor huculski, z egzotyką kolorowych strojów i surowością obyczajów. Pokolenie „huculistów” reprezentuje Fryderyk Pautsch (1877–1950), ekspresyjny ilustrator codzienności huculskich wsi, autor monumentalnej sceny Pogrzeb huculski (1907).
Urszula Kozakowska-Zaucha
Wacława Milewska