Większość interpretacji dzieła wiąże je z końcową sceną dramatu Bolesław Śmiały Wyspiańskiego, w której król zostaje przeklęty, a klątwa spada na cały naród. Przemawia za tym groźny gest wzniesionej ręki świętego i zgaszona gromnica towarzysząca kościelnemu rytuałowi anatemy. 

Jest też możliwe inne odczytanie przedstawienia, odwołujące się do Planu rapsodu Święty Stanisław, który Wyspiański pisał równolegle z pracą nad witrażem. W utworze tym artysta usiłował przezwyciężyć wielowiekowy spór wokół śmierci biskupa Stanisława, mający wymiar moralny i polityczno-religijny, oraz zdjąć z narodu brzemię mitu o klątwie. W koncepcji rapsodu pisał: „Święty Stanisław wzlatuje trumną przed trony Boże, i oskarża się przed Bogiem i zrzeka się swej świętości i wywyższenia, a chce wziąć na się Grzechy i zbrodnie narodu... aby go odkupić i mękę chce wziąć cierniową. – Jest zawieszony w wielkiej przestrzeni światów... i zapada się z łoskotem w przepaści... Siła ziemi ciągnie go ku sobie... (...) Trumna goni po kraju, szukając króla, którego ma konsekrować.... Na tych gonitwach blachy się pękają, i trumna się rozlatuje...” Dalej poeta opisał, jak orły prowadzą biskupa w góry, gdzie Bolesław spał ze swoim rycerstwem, jak Stanisław godzi się z królem i jak wracają razem do kraju, gdzie odbywa się ponowna koronacja.
Wacława Milewska