Przykładem rzeźby rodzajowej jest pełnoplastyczna i wielowidokowa kompozycja W drodze. Przedstawia parę pociągowych koni zaprzężonych do drabiniastego wozu, który uległ wypadkowi na wykrocie i ugrzązł z połamanymi osiami, urwanymi kołami i strzaskanymi bokami. Nie wyprzęgnięte konie stoją cierpliwie przy dyszlu. Dorodniejsza i żywsza klacz przełożyła łeb przez szyję ogiera obserwując otoczenie. Banalna w istocie anegdota nabrała znaczenia, stając się tematem godnym uwiecznienia w rzeźbie, dziedzinie przez wieki zarezerwowanej dla spraw ważnych i wzniosłych. Przedstawiona scena posiada element narracyjności, skłaniając widza do obejrzenia jej ze wszystkich stron, co oznacza, że Góralczyk z powodzeniem wprowadził do swego dzieła wymiar czasu, kategorię z natury obcą sztukom plastycznym. Rzeźba jest w zasadzie realistyczna, ale posiada też cechy impresjonistyczne. Odtwarza incydentalną sytuację i momentalny ruch koni, jest modelowana wrażliwie, wyłaniając się ze zbrużdżonego „rodinowskiego” podłoża, zespolona z nim w dolnej partii. To jedno z nielicznych zachowanych dzieł Jana Góralczyka, artysty niegdyś wysoko cenionego, przyrównywanego do Augusta Gaula (1863–1921), słynnego niemieckiego animalisty. O pracach Góralczyka krytyka pisała, że są „jakby wydarte życiu, wierne w każdym charakterystycznym ruchu, prawdziwe w wyrazie, odczute, rzec by można w psychologii”.

Wacława Milewska