W roku 1873, w czasie podróży do Petersburga, Henryk Siemiradzki odwiedził krewnych mieszkających w Koroleszczewiczach nad Świsłoczą. W czasie wizyty poznał i pokochał z wzajemnością swą cioteczną siostrę Marię Pruszyńską, która jeszcze w tym samym roku została żoną artysty. Reminiscencją podróży w rodzinne strony był, wyjątkowy w twórczości Siemiradzkiego, olejny szkic przedstawiający polski krajobraz – brzegi Świsłoczy. Znajdująca się dziś na terytorium Białorusi rzeka została ujęta przez artystę z bliskiego punktu widzenia. Wijący się nieregularnie brzeg porastają szuwary, pośrodku kompozycji wyrasta skręcony pień bezlistnego drzewa. Z lewej strony rozciąga się zielona równina łąki, a w oddali widoczne są wiejskie zabudowania. Krajobraz uzupełnia rodzajowy sztafaż – dzieci pasące stado gęsi. W przeciwieństwie do włoskich dzieł Siemiradzkiego, kompozycję cechuje ciemna, zgaszona tonacja oscylująca wokół zieleni i brązów. Prosty, pozbawiony malowniczości motyw krajobrazowy współtworzy wyciszony, melancholijny nastrój dzieła.

Aleksandra Krypczyk