Kompozycja tego surowego, zimowego nokturnu składa się z trzech równoległych stref. Pierwszy plan tworzy zaśnieżona hala, powyżej wznosi się górski łańcuch, a granatowoczarne niebo przesłania warstwa chmur. Pośrodku hali wznoszą się smagane wiatrem świerki. Blade, księżycowe światło tworzy dramatyczne kontrasty potęgujące wrażenie ruchu – porywów wiatru halnego. Utrzymane w wąskiej, chłodnej kolorystyce dzieło stanowi przykład barwnego naśladowania fotografii. Realistyczne obrazowanie połączone z nadaniem górskiej przyrodzie charakteru symbolicznego sprawiło, iż Wiatr halny należy do najbardziej niezwykłych i oryginalnych pejzaży w malarstwie polskim.

Aleksandra Krypczyk