Krajobraz w twórczości Maksymiliana Gierymskiego był realizacją romantycznego przekonania o więzi człowieka z przyrodą. Artysta stworzył typ pejzażu łączący autentyzm obserwacji z subiektywnym, poetyckim odczuwaniem natury. Pejzaże leśne Gierymskiego powstawały w oparciu o studia w plenerze. Las lub zagajnik stanowił scenerię tzw. zopfowych, czyli ukazanych w neorokokowych kostiumach polowań, które czasem uzupełniał animalistyczny sztafaż, np. konie. Jabłoń nad potokiem została zainspirowana twórczością francuskich barbizończyków oraz dziełami pejzażystów monachijskich. Ten niekonwencjonalny krajobraz cechuje prostota motywu. Przedstawia fragmentu lasu z pochyloną nad strumykiem dziką jabłonią o kapryśnie wygiętych, pokrytych delikatnym listowiem gałęziach. Kompozycję buduje opracowana w ciepłych beżach i brązach strefa ziemi oraz oliwkowa gęstwina drzew i krzewów. Rozproszone światło, pochodzące z niewidocznego źródła, miękko wydobywa kształty natury. Blisko i ciasno kadrowane leśne wnętrze przepełnia wyciszony, intymny, nieco melancholijny nastrój.

Aleksandra Krypczyk