Śmierć sieroty należy do najbardziej znanych dzieł Stanisława Grocholskiego. Pod względem sposobu opracowania tematu obraz wpisuje się w twórczość artystów należących do monachijskiego środowiska artystycznego. Scena rozgrywa się we wnętrzu ubogiego pomieszczenia. Na łóżku leży ciało zmarłej dziewczynki. Z bielą nakrochmalonej pościeli oraz kaftanikiem dziecka kontrastuje żałobna czerń siedzącej obok kobiety. Realizm ujęcia akcentują pozy postaci oraz weryzm drobiazgowo oddanych tkanin i sprzętów. Zgaszona podmuchem świeca, stanowiąca fragment ascetycznej martwej natury, symbolizuje przemijanie i ulotność ludzkich nadziei. Nastrój przygnębienia i żalu potęguje wąska, ciemna gama barwna, w której dominują stalowe błękity, szarości, biel oraz nasycona czerń. Śmierć dziecka została ukazana przez Grocholskiego w pozornie beznamiętny sposób. Anonimowość postaci, bezbarwność wnętrza oraz pozbawiony patosu opis nie odbierają tej scenie tragizmu, sprawiają jedynie, iż zyskuje ona wyciszony, kameralny charakter.

Aleksandra Krypczyk