technika / materiał: olej, płótno
wymiary: 34 × 65 cm
opis: Józef Brandt należał do najwybitniejszych artystów związanych z polską kolonią artystyczną w Monachium. Wzorem Juliusza Kossaka swoje zainteresowania skierował na szlachecką obyczajowość oraz świetną przeszłość Rzeczpospolitej. Obaj artyści inspirowali się Kresami, wspólnie je odwiedzając w poszukiwaniu motywów do swoich dzieł. Romantyczna, głęboko emocjonalna wizja Kresów w twórczości Brandta była często inspirowana literaturą. Jego brawurowo malowane dzieła przedstawiały sceny rodzajowe lub batalistyczne, fascynując współczesnych orientalną barwnością oraz stanowiąc inspirację dla innych artystów.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach,
Sukiennice, Rynek Główny 1/3
klucz: Realizm, polski impresjonizm, początki symbolizmu <<<
W sali tej zaprezentowano najistotniejsze zjawiska w malarstwie polskim drugiej połowy XIX stulecia, zwłaszcza w odniesieniu do nurtów realizmu i naturalizmu, impresjonizmu oraz początków malarstwa symbolistycznego. Szczególny akcent położono na przeżywające wówczas rozkwit malarstwo pejzażowo-rodzajowe. Wyodrębniono poszczególne środowiska twórcze, np. grupę Marcina Olszyńskiego, zwaną też cyganerią warszawską, czy „polskich barbizończyków”, czyli malarzy związanych z francuskimi pejzażystami tworzącymi w plenerze w lasach Fontainebleau. Szeroko reprezentowane jest malarstwo „polskich monachijczyków” (malarzy wykształconych na Akademii w Monachium): począwszy od wczesnego pejzażu Józefa Chełmońskiego Żurawie, poprzez pejzażowo-rodzajowe kompozycje Zygmunta Sidorowicza, Romana Kochanowskiego, Władysława Maleckiego, Józefa Brandta, Juliana Fałata, Maksymiliana Gierymskiego, aż po rodzajowe obrazy Wacława Koniuszki, Samuela Hirszenberga oraz Stanisława Grocholskiego. Wokół Czwórki Chełmońskiego zostały zgrupowane obrazy artystów należących do tzw. grupy Hotelu Europejskiego: Adama Chmielowskiego, Stanisława Witkiewicza oraz tworzącego pod ich wpływem Stanisława Masłowskiego.
Wyróżniono przy tym artystów wyznaczających nowe tendencje, ciekawe rozwiązania tematyczne lub formalne, np. Józefa Szermentowskiego, Józefa Chełmońskiego, Józefa Brandta, Maksymiliana i Aleksandra Gierymskich, Władysława Podkowińskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego. Ich dzieła, np. Czwórka Chełmońskiego, Spotkanie na moście Józefa Brandta, Bydło schodzące do wodopoju Józefa Szermentowskiego, Wieczór nad Sekwaną Aleksandra Gierymskiego oraz Introdukcja Jacka Malczewskiego, wyznaczają ideowe i optyczne dominanty tej części ekspozycji.
Realiści postulowali uprawianie sztuki na miarę swoich czasów. W konsekwencji malarstwo i rzeźba tego nurtu zostały zdominowane przez tematykę współczesną. Coraz większą rolę odgrywał pejzaż, łączony najczęściej ze sceną rodzajową (Józef Brandt, Aleksander Kotsis) i motywami animalistycznymi (Józef Chełmoński, Julian Fałat, Władysław Malecki, Józef Szermentowski). Nadal popularny był nurt malarstwa batalistycznego i orientalnego, uprawianego głównie w środowisku polskich monachijczyków (Juliusz Kossak, Józef Brandt). Chętnie podejmowano też tematy rodzajowe, obrazujące codzienność ziemiaństwa, mieszczan i chłopów (Aleksander Kotsis, Franciszek Kostrzewski, Józef Brandt, Józef Chełmoński, Stanisław Grocholski, Wacław Koniuszko). Zainteresowanie ludem i jego obyczajowością odgrywało ogromną rolę w drugiej połowie stulecia, ewoluując od przedstawień w duchu krytyki społecznej, poprzez malowniczą rodzajowość lub chłodną obserwację na granicy naturalizmu (Aleksander Gierymski), po ujęcia o charakterze symbolicznym (Witold Pruszkowski). Niezmienną popularnością cieszył się portret, który stracił charakter konwencjonalny na rzecz wizerunku intymnego, pogłębionego psychologicznie (obrazy Anny Bilińskiej-Bohdanowiczowej i Jacka Malczewskiego; rzeźby Leona Wyczółkowskiego, Teodora Rygiera i Walerego Gadomskiego).
Tak zwany polski impresjonizm prezentowany jest na przykładach dzieł Władysława Podkowińskiego, Józefa Pankiewicza, Jana Stanisławskiego oraz Leona Wyczółkowskiego. Podobnie jak tzw. impresjonizm niemiecki, stanowił jedynie częściową adaptację założeń kierunku, złagodzoną w stosunku do wersji francuskiej. W wielu wypadkach polegał na połączeniu realizmu i naturalizmu z pewnymi elementami impresjonistycznego obrazowania, przede wszystkim rozjaśnionej tonacji barwnej oraz techniki dywizjonizmu lub swobodnym, szerokim malowaniem czystymi kolorami.
Większość malarzy polskich tego okresu uzupełniała swoje wykształcenie zdobyte w ośrodkach krajowych, zwłaszcza Warszawy i Krakowa, studiami zagranicznymi w Petersburgu, Rzymie, Düsseldorfie, Berlinie, Monachium i Paryżu. Pomimo istnienia specyficznych cech wyróżniających rodzime malarstwo tego czasu, dzieła polskich malarzy drugiej połowy XIX wieku wpisują się w kontekst ówczesnej sztuki europejskiej.
W sztuce polskiej schyłku stulecia pojawiały się dzieła łączące symbolizm z estetyką ekspresjonizmu. Jednym z przykładów takich rozwiązań jest pełen pasji i erotyki Szał Władysława Podkowińskiego, dotkliwie uszkodzony przez artystę w niewyjaśnionych do końca okolicznościach. Pełna symbolicznych treści twórczość Jacka Malczewskiego znamionuje natomiast postawę, jaką zajęła sztuka polska pod koniec stulecia. Polegała ona na pogodzeniu dyktatu służenia ojczyźnie z postawą właściwą dla młodopolskiego twórcy, skupionego na wyrażaniu własnych pragnień i emocji. Obraz Malczewskiego zatytułowany Introdukcja stanowi ideowe zamknięcie ekspozycji, jednocześnie wprowadzające widza w problematykę Galerii Sztuki Polskiej XX wieku, znajdującej się w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie.
Aleksandra Krypczyk
wymiary: 34 × 65 cm
opis: Józef Brandt należał do najwybitniejszych artystów związanych z polską kolonią artystyczną w Monachium. Wzorem Juliusza Kossaka swoje zainteresowania skierował na szlachecką obyczajowość oraz świetną przeszłość Rzeczpospolitej. Obaj artyści inspirowali się Kresami, wspólnie je odwiedzając w poszukiwaniu motywów do swoich dzieł. Romantyczna, głęboko emocjonalna wizja Kresów w twórczości Brandta była często inspirowana literaturą. Jego brawurowo malowane dzieła przedstawiały sceny rodzajowe lub batalistyczne, fascynując współczesnych orientalną barwnością oraz stanowiąc inspirację dla innych artystów.
Przeprawa przez Dniepr należy do wczesnych obrazów Brandta o tematyce kresowej i jest jeszcze pozbawiona charakterystycznej dla artysty ekspresji. Przedstawia oddział żołnierzy w siedemnastowiecznych strojach stojący przed kozacką stanicą. Scena figuralna została podporządkowana panoramicznie ujętej partii pejzażowej. Pierwszy plan tworzy brzeg rzeki zarzucony balami do budowania tratw. Przestrzeń, z prawej strony otwartą na rzekę, z lewej strony zamykają wzgórza, zaś pośrodku kompozycji widnieje drewniany zajazd. Pochmurny pejzaż jest przesycony delikatną mgiełką, a ukryte za chmurami słońce wyzłaca widoczne w oddali strome zbocze. Stonowany koloryt współtworzy nastrojowy charakter sceny, a harmonia barw oraz subtelna technika podkreślają surową urodę kresowego krajobrazu. Środki malarskie, którym towarzyszy liryczny nastrój, posłużyły artyście do zasugerowania wrażenia wyciszonej, sennej natury.
Aleksandra Krypczyk
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach,
Sukiennice, Rynek Główny 1/3
klucz: Realizm, polski impresjonizm, początki symbolizmu <<<
W sali tej zaprezentowano najistotniejsze zjawiska w malarstwie polskim drugiej połowy XIX stulecia, zwłaszcza w odniesieniu do nurtów realizmu i naturalizmu, impresjonizmu oraz początków malarstwa symbolistycznego. Szczególny akcent położono na przeżywające wówczas rozkwit malarstwo pejzażowo-rodzajowe. Wyodrębniono poszczególne środowiska twórcze, np. grupę Marcina Olszyńskiego, zwaną też cyganerią warszawską, czy „polskich barbizończyków”, czyli malarzy związanych z francuskimi pejzażystami tworzącymi w plenerze w lasach Fontainebleau. Szeroko reprezentowane jest malarstwo „polskich monachijczyków” (malarzy wykształconych na Akademii w Monachium): począwszy od wczesnego pejzażu Józefa Chełmońskiego Żurawie, poprzez pejzażowo-rodzajowe kompozycje Zygmunta Sidorowicza, Romana Kochanowskiego, Władysława Maleckiego, Józefa Brandta, Juliana Fałata, Maksymiliana Gierymskiego, aż po rodzajowe obrazy Wacława Koniuszki, Samuela Hirszenberga oraz Stanisława Grocholskiego. Wokół Czwórki Chełmońskiego zostały zgrupowane obrazy artystów należących do tzw. grupy Hotelu Europejskiego: Adama Chmielowskiego, Stanisława Witkiewicza oraz tworzącego pod ich wpływem Stanisława Masłowskiego.
Wyróżniono przy tym artystów wyznaczających nowe tendencje, ciekawe rozwiązania tematyczne lub formalne, np. Józefa Szermentowskiego, Józefa Chełmońskiego, Józefa Brandta, Maksymiliana i Aleksandra Gierymskich, Władysława Podkowińskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego. Ich dzieła, np. Czwórka Chełmońskiego, Spotkanie na moście Józefa Brandta, Bydło schodzące do wodopoju Józefa Szermentowskiego, Wieczór nad Sekwaną Aleksandra Gierymskiego oraz Introdukcja Jacka Malczewskiego, wyznaczają ideowe i optyczne dominanty tej części ekspozycji.
Realiści postulowali uprawianie sztuki na miarę swoich czasów. W konsekwencji malarstwo i rzeźba tego nurtu zostały zdominowane przez tematykę współczesną. Coraz większą rolę odgrywał pejzaż, łączony najczęściej ze sceną rodzajową (Józef Brandt, Aleksander Kotsis) i motywami animalistycznymi (Józef Chełmoński, Julian Fałat, Władysław Malecki, Józef Szermentowski). Nadal popularny był nurt malarstwa batalistycznego i orientalnego, uprawianego głównie w środowisku polskich monachijczyków (Juliusz Kossak, Józef Brandt). Chętnie podejmowano też tematy rodzajowe, obrazujące codzienność ziemiaństwa, mieszczan i chłopów (Aleksander Kotsis, Franciszek Kostrzewski, Józef Brandt, Józef Chełmoński, Stanisław Grocholski, Wacław Koniuszko). Zainteresowanie ludem i jego obyczajowością odgrywało ogromną rolę w drugiej połowie stulecia, ewoluując od przedstawień w duchu krytyki społecznej, poprzez malowniczą rodzajowość lub chłodną obserwację na granicy naturalizmu (Aleksander Gierymski), po ujęcia o charakterze symbolicznym (Witold Pruszkowski). Niezmienną popularnością cieszył się portret, który stracił charakter konwencjonalny na rzecz wizerunku intymnego, pogłębionego psychologicznie (obrazy Anny Bilińskiej-Bohdanowiczowej i Jacka Malczewskiego; rzeźby Leona Wyczółkowskiego, Teodora Rygiera i Walerego Gadomskiego).
Tak zwany polski impresjonizm prezentowany jest na przykładach dzieł Władysława Podkowińskiego, Józefa Pankiewicza, Jana Stanisławskiego oraz Leona Wyczółkowskiego. Podobnie jak tzw. impresjonizm niemiecki, stanowił jedynie częściową adaptację założeń kierunku, złagodzoną w stosunku do wersji francuskiej. W wielu wypadkach polegał na połączeniu realizmu i naturalizmu z pewnymi elementami impresjonistycznego obrazowania, przede wszystkim rozjaśnionej tonacji barwnej oraz techniki dywizjonizmu lub swobodnym, szerokim malowaniem czystymi kolorami.
Większość malarzy polskich tego okresu uzupełniała swoje wykształcenie zdobyte w ośrodkach krajowych, zwłaszcza Warszawy i Krakowa, studiami zagranicznymi w Petersburgu, Rzymie, Düsseldorfie, Berlinie, Monachium i Paryżu. Pomimo istnienia specyficznych cech wyróżniających rodzime malarstwo tego czasu, dzieła polskich malarzy drugiej połowy XIX wieku wpisują się w kontekst ówczesnej sztuki europejskiej.
W sztuce polskiej schyłku stulecia pojawiały się dzieła łączące symbolizm z estetyką ekspresjonizmu. Jednym z przykładów takich rozwiązań jest pełen pasji i erotyki Szał Władysława Podkowińskiego, dotkliwie uszkodzony przez artystę w niewyjaśnionych do końca okolicznościach. Pełna symbolicznych treści twórczość Jacka Malczewskiego znamionuje natomiast postawę, jaką zajęła sztuka polska pod koniec stulecia. Polegała ona na pogodzeniu dyktatu służenia ojczyźnie z postawą właściwą dla młodopolskiego twórcy, skupionego na wyrażaniu własnych pragnień i emocji. Obraz Malczewskiego zatytułowany Introdukcja stanowi ideowe zamknięcie ekspozycji, jednocześnie wprowadzające widza w problematykę Galerii Sztuki Polskiej XX wieku, znajdującej się w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie.
Aleksandra Krypczyk