Dojrzałą twórczość Kochanowskiego cechowała dążność do rzeczowego, realistycznego odwzorowania świata, czemu towarzyszyła próba oddania nastroju charakterystycznego dla określonej pory roku oraz towarzyszących jej zjawisk atmosferycznych. W Krajobrazie zimowym artysta znakomicie uchwycił senną aurę zimowego dnia w porze zapadającego zmierzchu. Z rozległych zaśnieżonych pól tchnie nastrój melancholijnej zadumy. Na pierwszym planie widoczny jest strumyk, którego kapryśna linia kontrastuje ze skosem ścieżki prowadzącej w głąb kompozycji. W oddali widnieją wiejskie zabudowania, a horyzont zamyka ściana lasu. Połaci pokrytej rozmiękłym śniegiem ziemi dopełnia strefa mrocznego nieba. Krajobraz został oddany za pomocą jednego dominującego tonu srebrzystych szarości, ożywionych czerwonymi elementami stroju kobiet czerpiących wodę. Wnikliwie zaobserwowana natura, mimo pozoru realistycznego obiektywizmu, nabiera znaczenia symbolicznego, tworząc metaforę ludzkich przeżyć. Kochanowski często powielał ulubione schematy pejzażowo-rodzajowe. W omawianym obrazie odnajdujemy cały repertuar motywów typowych dla jego twórczości: strumyk, wiejską chatę, drewniany płotek, polną drogę oraz chłopki w czerwonych strojach tworzące sztafaż.

Aleksandra Krypczyk