Roman Kochanowski należał do polskich monachijczyków najdłużej związanych z nadizarskim ośrodkiem artystycznym. Inspirował się twórczością barbizończyków oraz Camille’a Corota. Pejzaż z okolic Krakowa stanowi przykład dzieła o dużym formacie, rzadziej spotykanego w twórczości Kochanowskiego. Przedstawia wiejski krajobraz z motywem na poły wyschniętego zbiornika wodnego na pierwszym planie. Głębię kompozycji podkreśla wysadzana wierzbami aleja, a realistycznie opracowanego pejzażu dopełnia charakterystyczny dla dzieł artysty sztafaż: wiejskie dziewczęta ze stadem gęsi oraz pasące się bydło. Czerwone stroje kobiet stanowią barwny kontrapunkt dla stonowanych barw krajobrazu. Ludzie i zwierzęta harmonijnie stapiają się z otaczającą naturą. Obraz odznacza się autentyzmem malarskiego przeżycia przyrody, a pod względem formalnym i ikonograficznym prezentuje monachijski nurt nastrojowego pejzażu, zwanego „stimmungowym”. Zgodnie z wymogami rodzimej krytyki artysta starał się nadać kompozycji rys rodzimości: kobiety odział w stroje krakowskie, a w partii pejzażowej wyobraził wierzbę, uznawaną powszechnie za drzewo swojskie. Pejzaż, stworzony w roku 1883, został przez Kochanowskiego przemalowany trzy lata później. Zmianom uległy: układ partii figuralnej oraz sygnatura.

Aleksandra Krypczyk