„W granicach tematów ikonograficznie znanych pomieszczą się zawsze nowe pomysły, bo w miarę czasów zmienia się punkt widzenia artysty” – głosił Władysław Łuszczkiewicz, wieloletni pedagog krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, w programowym tekście zatytułowanym Jakie są zasady malarstwa religijnego. Ten gatunek malarstwa pokazywany na wystawach mógł realizować nieco inne cele niż kultowe obrazy przeznaczone do ołtarzy w kościołach. W dziełach tego rodzaju artyści dawali wyraz nowym wartościom i ideom charakterystycznym dla religijności XIX wieku. Pisma Ernesta Renana zwróciły uwagę na ludzki wymiar postaci Chrystusa, a zwyczaj ukazywania wielkich tematów akademickich w sposób bliski scenom rodzajowym odcisnął piętno również na malarstwie religijnym. Przedstawienia Boga i świętych upodabniano do życia i zajęć zwykłych ludzi. Do takich właśnie koncepcji należy obraz Matka Boska Prządka. Mimo iż artysta nad głową Marii umieścił nimb, jej ręce zajął pracą uznawaną wówczas za typowo kobiecą – przędzeniem. W stary, średniowieczny temat – Matka Boska tkająca sukienkę dla Chrystusa – wpisał nową treść: błogosławieństwo dla cichej, skromnej pracy kobiet, dla których wzorem powinna stać się poddana boskiej woli Maria. Tytuł czyni z obrazu alegorię pracy uświęconej przez osobę boską.

Barbara Ciciora