Obraz powstał jako jeden z pierwszych w całym cyklu. Początek prac przypadł na okres przygotowań do obchodów setnej rocznicy zwycięstwa pod Wiedniem w roku 1783. Opracowując koncepcję kompozycji Bacciarelli dysponował sprowadzonymi z Żółkwi przez Stanisława Augusta w 1778 roku czternastoma obrazami z epoki, m.in: Bitwą pod Wiedniem Marcina Altomontego oraz portretami Sobieskich, a ponadto sztychami z królewskiego gabinetu rycin. Malując postać króla, artysta inspirował się przede wszystkim siedemnastowieczną ryciną Romeyna de Hooghe, przedstawiającą Sobieskiego na wspiętym koniu. Za królem odzianym nie w zbroję, lecz żupan i gronostajowy płaszcz, namalował królewską świtę, a daleko w tle ukazał widok Wiednia. Bacciarelli zastosował w obrazie konwencjonalny schemat alegorycznego portretu zwycięzcy, z tym, że figury alegoryczne zastąpił towarzyszącymi królowi postaciami historycznymi, które komentują przebieg wydarzenia. Powstało przez to wrażenie oglądania konkretnego momentu bitwy, w którym król rusza wraz z wojskiem do ataku.

Barbara Ciciora